Yoko Taro, gevierde maker van Nier: Automata en Drakengard , heeft onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als artistiek medium besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, ICO bereikte cultstatus vanwege de minimalistische esthetiek en suggestief, woordeloos verhaal.
Taro benadrukte de innovatieve kernmechaniek van het spel - de handeling van het begeleiden van Yorda door haar hand vast te houden - als een revolutionaire afwijking van gevestigde gameplay -normen. Hij wees erop: "Had Ico nodig om een koffer te dragen ter grootte van een meisje, het zou ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze eenvoudige handeling van het leiden van een ander personage, benadrukte Taro, was baanbrekende, uitdagende conventionele noties van spelersinteractie.
Destijds gaf een succesvol spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met extreem vereenvoudigde visuals. ICOgaf echter prioriteit aan emotionele impact en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Taro betoogde dat ICO het vermogen van kunst en het verhaal aantoonde om hun rol als louter aanvullende elementen te overstijgen en integraal te worden voor de kerngame -ervaring.
Bellen ICO "Epoch Making", Taro heeft het gecrediteerd met het aanzienlijk wijzigen van de loop van de spelontwikkeling. Hij loofde het vermogen van de game om een diepe betekenis over te brengen door subtiele interacties en sfeervolle wereldbouw.
Beyond ICO , Taro citeerde twee andere invloedrijke titels: Toby Fox's Undertale en PlayDead's Limbo . Hij beweerde dat deze spellen, zoals ICO , de expressieve mogelijkheden van interactieve media hebben uitgebreid, met het potentieel van videogames om diep ontroerende en intellectueel stimulerende ervaringen te leveren.
Taro's waardering voor deze spellen biedt waardevol inzicht in de creatieve invloeden die zijn eigen werk vormgeven, waardoor de voortdurende evolutie van videogames verder wordt benadrukt als een dynamische en krachtige kunstvorm.
